کد مطلب:35741 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:34

گنجینه پرسمان » اعتقادات

يكي از دلايل عصمت انبياء تربيت در سايه عمل است اين موضوع را چگونه تبيين ميكنيد؟

جاي شك و گفتگو نيست كه هدف از برانگيختن پيامبران تربيت و راهنمايي انسانهاست و يكي از عوامل مؤثر تربيت اين است كه موجبات گرويدن مردم به مربي در او جمع باشد، مثلا اگر مربي داراي گفتار شيرين و سخني فصيح و منطقي استوار باشد، ولي در وجود و صفحات زندگي او، عوامل تنفر انگيز وجود داشته باشد كه مايه تفرق و دوري مردم ميگردد، در اين صورت هدف از بعثت تأمين نشده و مقصود به دست نميايد. روي همين اساس خواهيم گفت كه پيامبران آسماني بايد از يك سلسله عيوب جسمي و رواني، كه باعث تنفر مردم از انبيا ميگردد، منزه و مبرا باشند تا هدف اساسي بعثت تأمين گردد. بزرگترين عامل تنفر مردم از يك رهبر اين است كه قول و فعل او متضاد و مناقض يكديگر باشد، در اين صورت نه تنها راهنماييهاي او ارزش خود را از دست ميدهد، بلكه اساس نبوت او نيز متزلزل ميگردد. دانشمند بزرگ شيعه، مرحوم سيد مرتضي، اين دليل را چنين تقرير ميكند: كسي كه درباره او احتمال آلودگي مي دهيم و اطمينان نداريم كه خود را آلوده به گناه نمي كند، هرگز با قلبي آرام به گفته هاي وي گوش نميدهيم و گفتارش اثر گفتار كسي را كه ميدانيم صد در صد به گفتار خود عمل مي كند، در روح ما نخواهد داشت. اثر ارتكاب گناه در انظار مردم كمتر از كم عقلي و كم حيايي و بيپردگي مربي نيست، همان طور كه اين گونه امور مردم را از گرايش به مربي بازميدارد همچنين ارتكاب گناه و تناقض ميان گفته و عمل نيز در انظار مردم، همان اثر را دارد. (تنزيه الانبياء/4) اگر طبيبي درباره مضرات الكل كتابي بنويسد يا يك فيلم مؤثري را نشان دهد اما در انظار مردم آنقدر بنوشد كه روي پا، بند نشود، در اين صورت تمام گفتهها و زحمات او بي اثر و عقيم مانده و نتيجهاي عايد وي نخواهد گرديد. فرض كنيد رهبر گروهي هر روز بر كرسي خطابه قرار ميگيرد و پيرامون عدالت و مساوات سخنراني كند، اما عملا اموال مردم را به غارت برده و يغماگري را پيشه خود در زندگي قرار دهد، در اين صورت عمل او اثر گفته او را از بين برده و بينتيجه ميسازد. خداوند براي تأمين همين منظور بايد به فرستادگان خود آنچنان علم و ايمان و تمالك نفساني بدهد كه در برابر تمام گناهان بيمه گردند. روي اين بيان، پيامبران نه تنها بايد پس از بعثت، گرد گناهان نگردند بلكه بايد صفحات زندگي آنها پيش از بعثت نيز درخشان بوده و از هر نوع نقطه ضعف و لكه سياه خالي باشد، زيرا مردي كه پاسي از عمر خود را در معصيت و گناه تصرف كند و در ميان مردم پروندهاي سياه و مملو از نقاط ضعف داشته باشد، نفوذ معنوي اين شخص در قلوب مردم نسبت به كسي كه سوابق درخشاني در ميان مردم داشته باشد، بسيار كمتر خواهد بود. حكمت بالغه خداوند ايجاب ميكند كه عوامل نفوذ را در پيامبر و فرستاده خود به وجود آورد، و او را از هر نوع عوامل نفرت زا دور سازد. ناگفته پيداست كه سوابق بد و اعمال ننگين گذشته انسان، از نفوذ و قدرت تأثير او در روح و روان مردم ميكاهد، و مردم ميگويند كه خود او تا ديروز قهرمان اين فجايع بود چطور شد كه امروز مردم را از اين كارها باز ميدارد؟! با دقت در اين دليل، لزوم عصمت پيامبران در هر دو دوره، به خوبي ثابت ميگردد.

---

: آية الله جعفر سبحاني
رسالت جهاني پيامبران و برهان رسالت